“People have the power to redeem the world of fools”
– Patti Smith
Een kleine maand geleden zat ik met mijn vriendengroep op Down The Rabbit Hole. Daar had ik het geluk het optreden van Patti Smith (78 jaar) mee te maken. Het doet geen recht aan het echte concert, maar in het kader hiernaast vind je toch een sfeerimpressie van 10 minuten. Na afloop scandeerde het publiek nog minutenlang: “People have the power.” En die power moet ieder mens via levenservaringen opnieuw leren toe-eigenen. Toeval of niet, vlak voor het concert raakte ik in gesprek met een festivalgenoot, die zichtbaar in zak en as zat. In het kader van de 8-energie deel ik graag zijn verhaal.
Voorafgaand aan het festival had deze man, net geen 40, zich maandenlang uit de naad gewerkt om samen met twee compagnons een onderneming op te zetten. Als operationeel manager trok hij de kar, hield overzicht en zorgde ervoor dat alle processen— voor zover mogelijk — ingericht en draaiende waren. Tussendoor wierf hij ook nog personeel. Een megaklus.
Zijn twee compagnons brachten het kapitaal in, maar waren intussen vooral druk met hun eigen leven en stuurden op afstand. De samenwerking liep niet altijd vlekkeloos, maar dankzij zijn inzet stond er aan het begin van het seizoen wél een werkende organisatie. En toen — daags voor het festival — kreeg hij een telefoontje: ze wilden niet met hem verder.
Die boodschap kwam als een donderslag bij heldere hemel. Hij voelde zich niet gezien, gekwetst en diep teleurgesteld. “Hoe kon dit?”, vroeg hij. “Ik heb alles gegeven…”
Ik vroeg of hij openstond voor een blik vanuit zijn persoonlijke flow. Dat wilde hij wel. En wat bleek? Hij zat midden in een 8-periode. En dat maakte veel duidelijk.
De 8 nodigt je uit om je kracht niet uit te besteden, maar op te eisen. Om te voelen waar jouw grenzen liggen — en die ook uit te spreken. Niet blijven geven in de hoop dat anderen het zien, maar stevig gaan staan voor wat jij waard bent.
Wat eerst voelde als een mislukking, bleek bij nader inzien een correctie. Niet het verlies van een kans, maar het einde van een disbalans. Zijn les lag niet in harder werken, maar in helderder kiezen. Zeggen: “Dit is wat ik nodig heb om goed te functioneren. Dit is wat ik te bieden heb. Dan duurt het misschien wat langer, maar ik blijf in balans.”
De gebeurtenis voelde al snel niet langer als een verlies, maar als een bevrijding.
Een paar dagen geleden kreeg ik een mail van hem. Hij is in gesprek met zijn compagnons over een goede afwikkeling. Daarna? Vakantie. Hoofd leeg. Ruimte creëren voor iets wat écht past. Wat dat zal zijn, weet hij nog niet — maar dat hij zichzelf voortaan voorop durft te zetten, staat vast.